Chyba nie tylko ja mam takie chwile, kiedy ręce mi odpadają od półgodzinnego nieustannego noszenia Młodego, który za nic to ma że matka już nie ma sił, a i tak nie śpi. I w głowie rodzi mi się myśl: "po co tak ryczysz, nie widzisz że mam już dosyć, chcę wyjść stąd i uciec jak najdalej!", ale nie odchodzę, tylko próbuję ochłonąć i przytulam go. Wiem, że jak odejdę i go odłożę, to zacznie płakać jeszcze bardziej. Nie dlatego, że jest złośliwy i chce mi zrobić na złość, nie dlatego że chce żebym się jeszcze pomęczyła drugie pół godziny, tylko dlatego że potrzebuje mnie.
